از محل: یعنی از یک مزرعه واز یک بوستان.

اشباه: یعنی شبیه به هم، انواع گوناگون.

هفتاد ساله: یعنی تفاوت بسیار زیاد.

زو جدا: یعنی حاصلش.

( 269) بلى دو نوع زنبور هر دو در یک مزرعه از گل یک بوته غذا مى‏خورند ولى یکى عسل مى‏دهد دیگرى زهر.( 270) دو نوع آهو هر دو از یک قسم علف خورده و یک آب نوشیدند ولى این علف و آب در یکى مشگ ناب و در دیگرى سِرگین گردید.( 271) دو نوع نى هر دو از یک آب سیراب شدند ولى یکى پر از شکر و دیگرى خالى است.( 272) صد هزار از این قبیل اشیاء هستند که فرقشان با هم هزار سال راه است‏.( 273) یکى مى‏خورد و حاصلش پلیدى است آن یکى مى‏خورد و محصولش انوار خداوندى است.( 274) حاصل خوراک یکى بخل و حسد و از دیگرى نور احدیت است.( 275) زیرا که این بمنزله زمین شوره‏زار و آن مانند زمین پاک حاصلخیز است این بمنزله فرشته پاک و آن چون دیو و دد است.

در این ابیات مولانا انسانِ آگاه و انسانِ ناآگاه را به زنبور، به آهو و به نی تشبیه کرده و نتیجه می‏گیرد که در همهْ آفریدگان از جمله انسان این دوگانگی هست. همه از نعمت‏های این دنیا بهره‌مند می‏شوند، اما این خوردن در انسانِ ناآگاه، پلیدی، بخل و حسد می‏سازد و در انسانِ آگاه، معرفت الهی را می‏تاباند.

همچنین از محتوای این ابیات به دست می آید که مولانا معتقد است که: تفاوت اولیاء و منکران در آن نیست که چه مى‏کنند یا چه مى‏خورند زیرا ستوران هم سبزه مى‏چرند و انسان هم سبزى مى‏خورد و این هر دو در اصل یکى هستند ولى سبزه در حیوان بفهم و شعور بدل نمى‏شود ولى انواع خوردنى در وجود آدمى بماده‏ى انسانى و خرد و ادراک مبدل مى‏گردد بنا بر آن که اطبا گفته‏اند که غذا بصورت عضو مغتذى در مى‏آید و در عضله مثلا بصورت عضله و در خون بشکل خون بدل مى‏شود همچنین اعمال و علوم در اولیا و منکران آثار جداگانه دارد و حال آن که صورت عمل و علم ممکن است متفاوت نباشد و اگر بگوییم که برین قیاس، مولانا مى‏خواهد حلیت و حرمت را توجیه کند هم فرضى است که با اصول صوفیه مباینت ندارد و مطلبى است که در مثنوى چند بار مطرح شده است .[1]